Küçük bir anı…

Dostluğumuz, özellikle 15 yıldır, her 2 yılda bir aynı ekiple gittiğimiz dünya kupaları ve Avrupa kupaları maçları sırasında daha da gelişti. Yoğun iş çarkından kurtulan Mehmet Ali, o günlerde çocuklaşır, ekibin neşe kaynağı olurdu.

2002’te Seul’de, “Haydi arkadaşlar” anlamına gelen 'tey amingo' tezahüratlarıyla metrolara binip  Güney Korelileri  Türk mili takımı için desteğe çağırdık,  dünya  üçüncüsü olduğumuz maçtan sonra da çılgınlar gibi eğlendik.

İŞTE O O GÜNDEN KARELER

2010 Güney Afrika Dünya Kupası’na oğlu Umur’u da getirmişti. Umur’la arkadaş olup, “Yaşlı insanlarla işimiz olmaz” diye onunla dalga geçerdik.
Evet biz, 2009 yılının 29 Haziran gününe dönelim.
Yine medyanın ağır toplarından kurulu bir ekip Viyana’da toplanmış. Akşam İspanya-Almanya final maçı var. Otelin önünde buluşup hep birlikte stada gideceğiz.�

Manzara şu: Mehmet Ali herkesten önce inmiş, duvarın üstüne oturmuş kitap okuyor. Şapkası da dizinin üstünde...  Ben fotoğraf çekmeye başlıyorum.  Selahattin Duman, “Aaaa homeless’a (evsiz) bakın” diyor ve önüne 1 euro atıyor. Sonra şapkasını alıp yanına koyuyor ve herkes para atmaya başlıyor.  Ertuğrul Özkök, Hasan-Ayşe Cemal, Güneri Civaoğlu… Hatta oradan geçen İspanyol taraftarlar… Bir anda şapka parayla doluyor…

Mehmet Ali hiç istifini bozmadan izliyor ve sonunda şapkayı kapıp parayı sayıyor. Toplanan para 100 Euro'nun üstünde… Hepsini güzelce cebine koyuyor ve “Teşekkür ederim. Siz eğlendiniz. Sıra bende enayiler… Ben de bu parayı güzelce yiyeceğim” diyor.

Mehmet Ali şaka yapmayı, espriyi çok sever, kendisine de yapılmasını çok olgunlukla karşılardı.
Onun yaşamından küçük bir gün, küçük bir anı.
Onu hep hatırlayacağız…
Güle güle arkadaş… Tey amingo…